جنگ پایان یافت، اما آوار آن هنوز بر سر مردم ماست.
وقتی حاکمیتی شکست می‌خورد، اما با بی‌شرمی خود را پیروز می‌نامد، آن‌چه ادامه می‌یابد نه صلح، که سرکوب است.
در خیابان‌ها دیگر صدای موشک نیست،
اما صدای فریاد مردمی که زیر بار فشار، سانسور و فقر خُرد می‌شوند، بلندتر از همیشه است.
پیروزی واقعی، بازگشت کرامت انسانی‌ست — نه برافراشتن دروغ روی جنازه‌ی حقیقت.
پیروزی کجاست؟
در خاکِ سوخته؟
یا در چشم‌های مادری
که دیگر امیدی ندارد؟
شما پرچم برافراشتید،
ما پسرهایمان را دفن کردیم.
شما فریاد زدید: “ما بردیم!”
ما نان را فراموش کردیم.
بمب تمام شد،
اما باتوم ماند.
جنگ خوابید،
اما بیداد نه.
مگر پیروزی آن نیست
که مردم، نفس بکشند؟
نه آن‌که در زندان‌های بی‌صدا
هر روز دفن شوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر