تا کی بی عدالتی

 

تدبیرگرانِ بی تَدَبُر ای بی عملان شعار تا کِی؟

زیباییِ لحظه لحظه ها را مرگیدنِ بیشمار تا کِی؟

ای میز به ارث بُردگان از ایثارگرانِ برده از یاد

با خونِ سیاوُوشانِ دوران پیوسته پیِ قمار ، تا کِی؟

یادهای سانسور شده

 

تهران، خیابانِ فُلان، دکتر فلاناتی

یک مرکزِ درمانِ شیکِ بی‌ملاقاتی

از دکتر و جاروکش و چایی‌بیاورها

تا منشی و مستخدمش از دم کراواتی

تا من که اینجا آمدم با این سر و وضعم

جوری نگاهت می‌کنند انگار الواتی!

زنانی که چشمشان از انتظار آزادی سپید شد

 

از بس نیامدی و بدون تو عید شد

تقویم هم از آمدنت ناامید شد

سه‌گانهٔ رذالت

 

سه‌کس را شنیدم اگر ناسزا

به ایشان بگویی نباشد خطا

یکی شیخِ حیلت‌گرِ حقه‌باز

که بر مالِ وقف است دستش دراز

شده شهرهٔ خلق، مکاری‌اش

از آن شهره‌تر هم زمین‌خواری‌اش

به هرگوشه‌ای نقشی از گند اوست

به هر تپه‌ای ردِ فرزند اوست

شهریورِ خونین — نام‌ها و فریادها

 از آخرین روزهای شهریور، خون به جای برگ ریخت🖤

از آخرین روزهای شهریور،  

نه برگ، که خون از درخت افتاد.  

نه باد، که باتوم در خیابان پیچید.  

نه پاییز، که فرمان مرگ صادر شد.

جمهوری اسخالی

 

پسر نوح با بدان بنشست

خاندان نبوّتش گم شد

این مَثَل شد قدیمی و مَثَلی

تازه وِردِ زبان مردم شد:

پسرِ نازِ خسرو آواز

ناخَلَف جذب حوزه‌ی قُم شد!

دست‌فروش و دست‌های زور

میون کوچه‌هایی که غریبه‌ن

به یاد خونه‌ی بر باد رفته

در آغوشم بگیر و قایمم کن

دلم بدجور از این دنیا گرفته

فال بینی های سیاست

 

آتش بر تخت روحانیت

 زهی بر خداوند آخوندکان 

خداوند نیرنگ و زجر و زیان 

خدایی که ویرانگر زندگیست 

خدایی  که از مهربانی تهیست 

بست آخر، خماری ملت

 

بَستی از تریاکِ کرمان بر سر وافور شد

سدعلی کامی گرفت و ناگهان کیفور شد

به چیزی نیاز نیست

 

با این همه وزیر، به دلقک نیاز نیست

تا چوب‌پنبه هست به سمعک نیاز نیست